دو سه ماهی می‌شد که با دیدن فراخوان ثبت‌نام دورۀ آنلاین پادکست در مؤسسۀ کارنامه وسوسه شده بودم. از طرفی آن‌قدر دوره‌هایی که از سال پیش و اوج‌گیری کرونا در ترجمه، نقد ادبی، داستان‌نویسی، شعر، نویسندگی، ویراستاری و نظم شخصی شرکت کرده بودم زیاد شده بود که گمان نمی‌کردم به لحاظ زمانی و مالی شرایط شرکت در این دوره را داشته باشم.
اما به هر حال، امروز، اولین جلسه بود.
مدرس دوره، احمد فیاض است؛ شیفتۀ رادیو، درس‌خواندۀ برنامه‌سازی، و نویسنده و گویندۀ رادیو هیچ.
امروز برایم روز هیجان‌انگیزی بود. مثل همۀ روزهایی که کلاس تازه‌ای آغاز می‌شود و اولین جلسۀ آشنایی‌هاست. از میانِ درس‌های استاد، این بخش حسابی توجهم را به خود جلب کرد:
«پادکست و رسانه‌های شنیداری را رسانۀ گرم می‌نامند؛ چرا که خیال‌انگیزی و خیال‌بافی در آن از رسانه‌های تصویری بیشتر است. پادکست به اندازۀ شنونده‌ها و تعداد مخاطبان، تصویر ذهنی می‌سازد و به همین خاطر تأثیرگذارترین نوع رسانه است.»
به قول استاد، خوب است دغدغه‌مان به‌جای محبوبیت و شهرت، مفید و مثمر بودن و تأثیرگذاری بالا باشد.
در معرفی خودم گفتم از دنیای آکادمیک گریزانم که برجِ عاجِ نخبه‌ها و برگزیدگان غربال شدۀ آزمون ورودی کنکور است. تأثیرگذاری بر جماعت منتخب آن‌قدر نمی‌تواند مرا به هیجان بیاورد. منِ بلندپرواز دنبال طراحی چینشی از دومینوهای انسانی هستم که با یک تلنگر، آگاهیِ درونی و بینشِ فردی تک‌تک آدم‌های روی این سیاره دستخوش تکان معناداری شود.
نسبت به آینده‌ام در این وادی نو اشتیاق وصف‌ناپذیری دارم.
به قول ست گادین:
«پادکست وبلاگ‌نویسی نوین است.»
یک پاسخ