آغاز قصه، میانۀ ماجرا

از هفده سالگی، میانۀ ماجرا، قصه‌ را آغاز می‌کنم. من کوچک‌ترین فرزند خانواده هستم. برادر و خواهر بزرگ‌ترم ازدواج کرده و هر کدام رفته‌اند سر خانه و زندگی خودشان. اما برادرِ پیش از من تا بیست و سه سالگی‌ام هنوز در خانه با ما بود. کار من در اوقات فراغت یا پرسه‌زنی در کتابخانۀ بزرگ‌ترین برادر بود و یا گوش دادن به کاست‌ها و آلبوم‌های رنگارنگ و جورواجوری که برادر دوم از دوستانش می‌گرفت یا می‌خرید و به خانه می‌آورد. در این میان، گوش دادن به یک قطعه از آلبومی اپرا بدجوری قلبم را می‌لرزاند.

حالا که این نوشته را می‌نویسم، هجده سال از آن موقع می‌گذرد. اما هنوز هم وقتی به آن قطعه گوش می‌کنم همان حس آشنای حماسی در من بیدار می‌شود.

آن قطعه «Luna»، از آلبومی با همین نام از الساندرو سافینا است.

تا سال‌ها نمی‌دانستم معنی واژۀ Luna چیست. با این‌که روی آلبوم نوشته بود «ماه» و الساندرو سافینا هم خوانندۀ اپرا و اصالتاً ایتالیایی بود، نفهمیده بودم که این واژه باید ایتالیایی باشد. تا این‌که چهار، پنج سال بعد به‌واسطۀ رشته‌ام یعنی زبان و ادبیات انگلیسی به یک فرهنگ اسطوره‌ برخوردم.

در آن فرهنگ، زیر مدخل Luna نوشته بود: the Roman goddess of the moon. یعنی لونا الهۀ رومی «ماه» است.

این برایم کشف فوق‌العاده هیجان‌انگیزی بود.

پس‌نگاه (فلش‌بک)

اسطوره، کلمه‌ای معرب است که از واژۀ یونانی هیستوریا به معنی «جست‌و‌جو، آگاهی، داستان» گرفته شده‌است.

-محمد عبدلی، اسطوره‌های شرق

باید کمی به عقب‌تر برگردم. به زمان نام‌گذاری‌ام. وقتی بحث بر سر این بود که  به خواست برادر دوم «ندا» باشم، یا به بهانۀ تولد در اولین ماه سال، «بهاره»، برادر بزرگ‌تر «میترا» را پیشنهاد می‌دهد. و پیداست که سومی تصویب شد.

همین‌که عقلم آن‌قدر قد داد که بروم در کتابخانۀ مدرسه فرهنگ لغت را نگاه کنم، معنای نامم را جست‌و‌جو کردم. «خورشید» و «فرشتۀ نگهبان راستی و عهد و پیمان» را در آن فرهنگ یافتم.

احتمالاَ باید فهمیده باشید که چرا کشف معنای لونا تا آن حد برایم هیجان‌انگیز بود.

میترا درست نقطۀ مقابل لونا بود.

جالب آن‌که هر چه بیشتر می‌گشتم و به تفاوت‌ها و نکته‌ها می‌اندیشیدم به نکات جالبی می‌رسیدم.

در همان فرهنگ اسطوره که بالاتر گفتم در برابر میترا چنین نوشته بود:

Mithra (Mithras): The god of light in ancient Persian mythology. He was a friend to man and a foe of evil. He is commonly depicted as a young man wearing a short tunic and a Phrygian cap and thrusting a sword into the neck of a bull. His worship was widespread in the Roman Empire in the second century A.D. and its rituals affected the forms of Christianity.

میترا خدای روشنایی در اسطوره‌های ایرانی بود. او مردی بود از یاران انسان و دشمنان اهریمن.

«مهر، میترا یا میثره: از ایزدان باستانی هندوایرانی پیش از روزگار زرتشت است، که معنی عهد و پیمان و محبت و خورشید نیز می‌دهد. نماد او خورشید می‌باشد. […]در فرهنگ‌های فارسی مهر را فرشته‌ای دانسته‌اند که موکل است بر مهر و محبت […] او میانجی یا رهایی‌بخشی در میان مردم بوده [است.]» 

-محمد عبدلی، اسطوره‌های شرق

میترا و لونا

میترا مرد و اله است و لونا یک الهه و زن. میترا خودش منشأ روشنایی است و لونا بازتاب‌دهندۀ درخشندگیِ خورشید در شبِ تاریک. میترا رهبری نیرومند، جنگجو و مبارز است و لونا موجودی شکننده، حساس و آسیب‌پذیر. هر چه میترا نفوذناپذیر به‌نظر می‌رسید، لونا روحی زخمی از شعر و احساس‌های سرکوب شده داشت. من نامم میترا بود اما لونا بودم.

انگار دو نیروی مخالف در من کشمکش داشتند. یکی دیگری را دست می‌انداخت و تنها در غیاب آن‌ دیگری می‌توانست رخ بنماید.

اما به‌تازگی دارند هم‌زیستی مسالمت‌آمیز در کنار یک‌دیگر و زیر پوست کالبدی مشترک را می‌آموزند.

مهر (خورشید) معنای نام کوچکم است

مهر یعنی خورشید. «مهر» و «خورشید» هر دو معنای نام کوچک من، «میترا»، هستند.

و ماه (لونا) اسم شبم

«لونا»، که نام مستعار شعر گفتن‌هایم بود به معنی «ماه» است. جلوۀ دیگری از نور در تاریکی. بازتابی از منشأ نور در غیابش.

ماه نمایندۀ منشأ نور در تاریکی شب است.

این مقاله هنوز کامل نشده و به‌روزرسانی خواهد شد.