نوشتن آداب خاص خودش را دارد. به‌ویژه زمانی که پی برده باشیم نوشته بازتاب اندیشۀ نویسنده است.
در یکی از کارگاههای ویرایشی که شرکت کردم، استادمان میگفت:
متأسفانه امروزه هرکسی خود را نویسنده می‌داند.
البته شاید در نگاه نخست تعجب کنیم که چرا این موضوع باید جای تأسف داشته باشد و نه افتخار.
مسئله این است که اغلب آنقدر درگیرِ ظواهرِ بازی‌های زبانی و ادا‌و‌اطوارهای کلامی شده‌ایم که یادمان رفته هدف نوشتن از اساس چه بوده است.
مگر نه آنکه نوشتن را «تفکر مکتوب» می‌دانند؟ بر زبان‌بازی‌های روی کاغذ اثری از ردِّ پای اندیشه نیست.
نه هرکه چهره برافروخت دلبری داند
نه هرکه آینه سازد سکندری داند
و من هم با وزن و عروض لنگ خودم اضافه میکنم:
نه هر کسی بنگارد، نویسگی* داند
نه هرکه رقص قلم زد، نوشتنی شاید
*نویسگی (=همان نویسندگی)
نوشتن آدابی دارد. به‌ویژه وقتی بخواهیم پرمایه بنویسیم. پرمایه نوشتن هنری است که داشتن مهارت زبان‌ورزی برای خلق شاهکار هنری در آن کفایت نمی‌کند. پرمایه نوشتن از پرمایه اندیشیدن برمی‌آید و پرمایه اندیشیدن مستلزم نگریستن در خود است.
ادامه دارد…
7 پاسخ
پرمایه نوشتن از پرمایه اندیشیدن برمی‌آید و پرمایه اندیشیدن مستلزم نگریستن در خود است.
چه جمله زیبا و بجایی
سلام لیلا جان،
ممنونم که مرا خواندی و دیدگاهت را ثبت کردی عزیزم
و نگریستن در خود با نوشتن تسهیل می‌شود.
پس هرچه بیشتر بنویسیم بیشتر خودشکافی می‌کنیم و بیشتر فکر می‌کنیم و ذهن‌مان شفاف‌تر میشه و بهتر می‌نویسیم.
البته که لازمه حواسمون باشه از چی و برای چی می‌نویسیم.
سلام
آخ گفتی
حرف دل منو زدی
مردم از بس وبلاگ ها و سایتی هاییتی رو خوندم که طرف درد و دل کرده و روزمرگی های خودش رو مینویسه
بابا یخ چیزی به بنویس به درد یه نفر بخوره
همه هم شدن استاد نویسندگی
آموزش نویسندگی میدن
چقدر خوبه راجع به تخصص خودت بنویسی
به محتوای آموزشی خوب بهتر از صد تا دردل کردن است!
درود بر شما
مونتنی میگفت فقط وقتی مینویسم فکر میکنم…
عزیزم دیر کشف کردم سایت خوبت رو. چقدر روان و یکپارچه می‌نویسی. واقعاً این پستت انگیزه‌بخش بود.
سلام فاطمه جان
ممنونم از وقتی که گذاشتی و نوشته‌هام رو خوندی
و ممنونم از ثبت دیدگاهت