این روزها از همیشه پرکارترم. روزم آفتاب‌نزده آغاز می‌شود و بی‌وقفه تا آخر شب مشغول کار و فعالیت‌های فکری هستم. صبح‌ها، اگر ژوان (پسرم) بگذارد
دغدغه‌های این روزهای‌مان بی‌شمارند. از گرانی و کرونا گرفته تا وحشی‌گری حکومت طالبان. در این میان، من و تو چه‌کار می‌توانیم بکنیم؟ آیا بهتر است
روشنفکران و فرهیختگان عزیز، عجالتاً بیایید و چند روزی پی‌گیرِ اخبار ایران و جهان باشید. برخلافِ توصیۀ رولف دوبلی شفاف‌اندیش! هیچ از آمار کشته‌شدگان کرونا
مسئلۀ اشتها من عاشق آلواسفناج و خورش بامیه‌ام. شوهرم اما حتی دلش نمی‌خواهد ریخت‌شان را ببیند. برای همین همیشه می‌گوید «وقتی خانه نیستم، برای خودت
دیروز فهمیدم کرونا جانِ یکی از استادان نویسندگی‌ام را در چهل سالگی ربود. بی‌اختیار در حالی که اشک می‌ریختم، کپشنی در اینستاگرام نوشتم و ارسالش
زبان و نور «همه چیز را به زبان می‌شناسیم، امّا زبان را جز به زبان نمی‌توان شناخت. زبان را به تنها چیزی که در جهان
راستش را بخواهید گمان می‌کنم تا سه‌ساله شدنِ پسرِ کوچکم، ژوان، عجالتاً باید از عضویت باشگاه پنج‌صبحی انصراف بدهم. هرچند دخترم، ژاسمین، که عکسش را
درست‌نویسی چه چیزی نیست؟ هیچ بعید نیست که درست‌نویسی شما را به‌یاد امتحان دیکتۀ دوران ابتدایی بیندازد. هرچند تمام بحث من در این مجال از
امید فرار از استبداد ایده‌آل‌ها این عبارت تأمل‌برانگیزی است از جرج برنارد شاو، در رساله‌اش به‌نامِ عصارهٔ ایبسنیزم. در مقدمهٔ منوچهر انور بر عروسکخانه اثر
در فیلم شیرشاه، سیمبا برای اینکه بتواند نقش قدرتمندانه‌تری داشته باشد مجبور بود با گذشتۀ خودش روبه‌رو شود و با احساساتی که سال‌ها سرکوب کرده
تمامی حقوق متعلق به میترا سالاری است.©
طراحی و پشتیبانی: سعید قائدی
